Friday, May 16, 2008

Πού βαδίζουμε κύριοι;

Η αυτόνομη μετακίνηση ήταν ανέκαθεν ένα από τα πιο σημαντικά ζητούμενα του ανθρώπου. Από τις αρχές του περασμένου αιώνα, όταν το άλογο αντικαταστάθηκε σταδιακά από τ' αυτοκίνητο, το τετράτροχο έγινε για τους περισσότερους από εμάς ο στυλοβάτης της ατομικής μας ελευθερίας (ή, τουλάχιστον, έτσι θέλουμε να πιστεύουμε).
Ακόμα κι αν αυτό δεν γίνει αύριο, η αλήθεια είναι πως τα αποθέματα ορυκτών καυσίμων του πλανήτη θα εξαντληθούν κάποια στιγμή. Ωστόσο, σήμερα η πολεμική ενάντια στο αυτοκίνητο περιστρέφεται γύρω από την εκπομπή αερίων του θερμοκηπίου τα οποία αποσταθεροποιούν το κλίμα του πλανήτη. Το αυτοκίνητο είναι υπεύθυνο για το 10% με 12% των συνολικών εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα (CO2) οι οποίες οφείλονται σε ανθρώπινες δραστηριότητες. Το γιατί οι υπόλοιπες ανθρώπινες δραστηριότητες που ευθύνονται για το έτερον 88% δεν εγείρουν ανάλογη κριτική, αυτό θα το κρίνουν οι ιστορικοί του μέλλοντος... Τι γίνεται, όμως, τώρα; Απειλούμαστε με περιορισμό της αυτόνομης μετακίνησής μας για περιβαλλοντικούς λόγους ή μήπως η τεχνολογία, ως νέος από μηχανής θεός, θα μας βγάλει από τα αδιέξοδα που η ίδια μας οδήγησε; Οι απόψεις των ανθρώπων της αυτοκινητοβιομηχανίας τους οποίους συναντάμε κάθε τόσο στις εκθέσεις αυτοκινήτου (όπως η πρόσφατη της Γενεύης) είναι άκρως διαφωτιστικές για το τι μας επιφυλάσσει το μέλλον:
Για τα επόμενα 15-20 χρόνια θα εξακολουθούμε να χρησιμοποιούμε αυτοκίνητα που θα καίνε πετρέλαιο, αλλά θα αυξηθούν αισθητά τα αυτοκίνητα που θα καίνε βιοκαύσιμο, τα υβριδικά και τα ηλεκτρικά. Οι κυψέλες καυσίμου με υδρογόνο είναι μια πολλά υποσχόμενη λύση, αλλά η ευρεία παραγωγή τους απέχει ακόμα δεκαετίες.
Στο ενδιάμεσο διάστημα, η επιλογή καυσίμου θα επηρεαστεί άμεσα από το κόστος παραγωγής του, το κόστος της υποδομής αποθήκευσης και διανομής του και από την αποδοχή του από το κοινό.
Οι κινητήρες εσωτερικής καύσης και τα ορυκτά καύσιμα δεν θα εξαφανιστούν εντελώς, ούτε οι ενεργειακές κυψέλες (fuel cells) θα επικρατήσουν ολοκληρωτικά έναντι όλων των υπόλοιπων συστημάτων. Σίγουρα θα υπάρχει μια ποικιλία και η λύση θα προέλθει από τον συνδυασμό διαφόρων τεχνολογιών. Είναι βέβαιο πως ο κινητήρας εσωτερικής καύσης έχει ακόμα πολλή ζωή μπροστά του, είτε χρησιμοποιεί βενζίνη, είτε πετρέλαιο. Χρησιμοποιώντας τα τελευταία επιτεύγματα της τεχνολογίας (ελαφρά υλικά, συστήματα start/stop, υπερτροφοδοσία και άλλες μηχανικές μικροβελτιώσεις) μπορεί να μειωθεί σημαντικά η κατανάλωση των αυτοκινήτων, μειώνοντας ταυτόχρονα και τις εκπομπές ρύπων.
Μέχρι τώρα η αύξηση του βάρους των αυτοκινήτων ήταν αποτέλεσμα της επιθυμίας για περισσότερη άνεση και δεν θα είναι εύκολο να αντιστραφεί η τάση αυτή. Τα τελευταία 20 χρόνια οι απαιτήσεις ασφάλειας και ο πρόσθετος εξοπλισμός άνεσης, έχουν αυξήσει το βάρος των αυτοκινήτων κατά 15% με 30%.
Είναι αναγκαία συνθήκη το να γίνουν ελαφρύτερα τα αυτοκίνητα στο μέλλον και αυτό μπορεί να γίνει με την εκτεταμένη χρήση ελαφρών (σύνθετων) υλικών αλλά και με τη βελτιστοποίηση του σχεδιασμού όλης της αρχιτεκτονικής του αυτοκινήτου, αλλά και κάθε εξαρτήματος ξεχωριστά. Η μείωση του βάρους των αυτοκινήτων είναι ένας παράγων-κλειδί διότι είναι η μόνη λύση που δεν έχει μειονεκτήματα και είναι εφικτή.
Δυστυχώς,οι κανονισμοί που διέπουν την οικονομία καυσίμου και την ασφάλεια είναι αντίρροποι και το πράγμα καταντάει σχιζοφρενικό όταν οι νόμοι της πολιτείας ζητούν από τους μηχανικούς και τους σχεδιαστές να υπερνικήσουν τους νόμους της φυσικής... Σε γενικές γραμμές,πάντως, οι κυβερνήσεις θα πρέπει να αποφασίσουν, σε συνεργασία με τις βιομηχανίες, τις γενικές αρχές για την θέσπιση κάθε νόμου σχετικού με το αυτοκίνητο.
Κλείνοντας, θα σας παραθέσω την καταπληκτική ρήση του κ. Bob Lutz, αντιπροέδρου της General Motors, η οποία πιστεύω πως θέτει το πρόβλημα στη σωστή του βάση:
Ακόμα και αν οι βιομηχανίες καταφέρουν να δημιουργήσουν ένα αυτοκίνητο που δεν θα χρειάζεται καύσιμα, δεν θα τρακάρει ποτέ και γενικώς θα ήταν παντελώς αβλαβές για το περιβάλλον και την κοινωνία, είναι βέβαιο πως οι πολιτικοί θα έβρισκαν κάποιο λόγο για τον οποίο θα έπρεπε να ψηφιστούν νόμοι που θα διέπουν τη χρήση του!”


3 comments:

arpous said...

Διαβάζοντας το παραπάνω, μπορώ να σκεφτώ δύο πράγματα:
Πρώτον, ότι το ερώτημα του τίτλου είναι πολύ σωστό και μάλλον δεν έχει εύκολη απάντηση.
Δεύτερον, ότι με μια πολιτική εναντίον του αυτοκινήτου, χωρίς μια καλή, βιώσιμη κι ελκυστική εναλλακτική λύση προσωπικής μετακίνησης, το μόνο που μειώνεται είναι η εμπιστοσύνη προς τους εισηγούμενους τα διάφορα μέτρα και το μόνο που αυξάνεται είναι η καχυποψία.

Mario Fani said...

Είναι μια προσεκτική προσέγγιση, καλογραμμένη, που δείχνει ότι ο blogger το κατέχει το θέμα. Παρουσιάζεται πάντως, σχετικά αισιόδοξος σε ότι αφορά το μέλλον. Μακάρι να έχει δίκιο.

the world's people said...

Κωνσταντίνε, καλές διαδρομές εύχομαι.